Mijn bevallingsverhaal

Bevallingsverhaal 

Een moment dat je altijd bij zal blijven: de dag van de bevalling van je kleintje 💗.

Ik wil graag beginnen met een bijzondere droom die ik had, de nacht voor mijn pretecho. In mijn droom zat ik op mijn bed met mijn baby in mijn armen. Ik bewonderde haar en noemde haar naam: Zeyneb, mijn dochter. Later in de droom zag ik haar als dreumer rond mijn bed lopen en dacht: "Hoe kan ze zo snel groeien?" Maar terwijl ik dat dacht, hield ik ineens nog een baby vast. Deze droom kwam uit, precies zoals ik het had gezien.

Nu even terug naar 7 augustus 2020, de dag dat mijn eerste dochter werd geboren. Midden in de nacht, rond half 3, werd ik wakker en voelde iets. Waren dat mijn vliezen die braken, of had ik gewoon een ongelukje? Ja, dat was serieus wat er door mijn hoofd ging. Ik had zoveel water gedronken voordat ik ging slapen, dat ik even niet meer zeker wist wat er gebeurde. Ik ging terug naar bed, maar ja hoor, het waren echt mijn vliezen. Natuurlijk kon ik daarna niet meer slapen. Ik was zo blij dat ze eraan kwam, dat ik meteen mijn man wakker maakte: "Wakker worden, onze prinses komt eraan!" En daar zaten we dan, enthousiast vanaf 3 uur 's nachts op het balkon, afwachtend met hele lichte weeën.

Tip: Breken je vliezen 's nachts en ziet het vruchtwater er goed uit? Heb je nog geen heftige weeën? Probeer dan weer te slapen, want je hebt je energie later hard nodig!

Rond 08:00 uur ben ik toch weer in slaap gevallen, maar een uur later werd ik wakker met heftigere weeën. We belden de verloskundige, die rond 11 uur arriveerde. Ik had toen al 5 à 6 cm ontsluiting. Ik dacht: "Wauw, als dit het is, valt het allemaal mee!" Maar dat was natuurlijk te vroeg gedacht.

Op een gegeven moment ben ik op de fitnessbal gaan zitten om de weeën op te vangen. Het was bloedheet, zo'n 30 graden binnen. De adrenaline en spanning namen toe, en ik moest twee keer overgeven. Ondanks de hitte kreeg ik het ineens koud, alsof ik wel een dikke deken kon gebruiken. Opeens zag ik allemaal handen naar me toe komen, want ik was in slaap gevallen en dreigde van de bal te vallen. Mijn moeder, tante en natuurlijk mijn man waren erbij, en ze schoten meteen te hulp. Toen maar in bed gaan liggen met de gedachte dat ik misschien tussen de weeën door wat kon slapen.

Ondertussen was het al na 2 uur 's middags, en toen begonnen de persweeën. Tot dat moment had ik niets te klagen; er waren geen complicaties en alles verliep soepel. Maar die laatste momenten... dat extreme branderige gevoel! Het leek wel alsof ik elk moment daar beneden zou ontploffen. Op een gegeven moment stopte ik met persen, keek de verloskundige aan en dacht: "Ik wil opstaan en wegrennen!" Er gebeurde iets met me; het was alsof er een knop omging en ik veranderde van een blije moeder in een emotieloze zombie. Maar na 7 à 8 keer persen was ze er dan, precies om 14:43. Onze lieve dochter Zeyneb Lina. 

Nadat alles voorbij was, ging ik douchen. Het enige wat ik op dat moment wilde, was op het balkon zitten met een kop koffie en heel hard huilen. Maar ineens was het zo druk in huis. Mijn zus, broertjes, nichtjes, neefjes, tantes... Iedereen was zo gelukkig en benieuwd naar onze lieve Zeyneb. Er was taart en er hing een grote vreugde in huis. Maar voelde ik dat ook zo? Absoluut niet. Het was alsof ik naar een film keek en niet helemaal begreep wat me was overkomen.

Was het een soort trauma dat ik had opgelopen tijdens de persweeën, of het begin van een postnatale depressie? Hoe bizar is het eigenlijk, dat je zoiets niet onder controle hebt. De hormonen vliegen alle kanten op en er gaat zoveel door je heen. Ik heb hier een tijd in vastgezeten. Gelukkig had ik geen afkeer naar mijn dochter, want van haar kon ik genieten, maar of ik echt in het nu leefde? De maanden gingen voorbij, een periode waarin ik veel nadacht. Wie ben ik? Wat wil ik? Waarom heb ik destijds bepaalde keuzes gemaakt? En vanuit die overdenkingen is For Your Little Cutie ontstaan. Zonder een groot plan ben ik gewoon begonnen en heb ik me laten leiden door mijn gevoel.

En nog geen jaar later...

Op de eerste verjaardag van Zeyneb was ik 12 weken zwanger van ons tweede dochtertje. Het leek voorbestemd. Ergens had ik wel angst dat ik weer hetzelfde zou ervaren tijdens de bevalling. Elke dag heb ik gebeden dat alles mooi zou verlopen, niet alleen tijdens de bevalling, maar ook erna.

En ook bij Amira, precies een dag voor de pretecho, had ik al een teken gezien dat het weer een meisje zou worden. In mijn droom was ik bij mijn ouders thuis. Ik moest naar werk, maar mijn schoenen waren nergens te vinden. Toen herinnerde ik me dat ik vroeger sportschoenen had met roze details. Mijn moeder bewaarde oude schoenen die er nog goed uitzagen in een kist, dus ik ging in die kist zoeken en vond één roze schoen. Ik ging verder zoeken naar het andere paar, maar ik greep naar een andere roze schoen en zette die ernaast. Terwijl ik bleef zoeken, vond ik in totaal vier verschillende roze schoenen. Ahahah, dus nu vraag ik me af: was deze droom gewoon bedoeld voor dat moment in mijn leven, of komen er in de toekomst nog meer meisjes? Agh we zullen het zien leven zit vol verrassingen.. 
Terug naar de bevallingsverhaal…

De nacht ervoor zat ik nog achter de naaimachine. Ik kreeg ineens de ingeving om een boxpakje voor haar te maken, dat ze zou dragen als geboortepakje. Nadat ik klaar was, dacht ik nog: "Morgen maak ik eerst foto’s voor de collectie." Maar mijn gevoel zei: "Nee, daar heb je geen tijd voor." Dus gooide ik het pakje maar snel in de wasmachine om het klaar te hebben.

Helaas heeft ze de pakje niet kunnen dragen, beide waren zo klein geboren dat ze met maatje 44 zijn begonnen 💗

En ja hoor, mijn gevoel had gelijk. De volgende ochtend, rond 04:30 uur, braken mijn vliezen. Wat was ik blij dat ik de beschermhoes een dag van tevoren op bed had gelegd. Het was echt zoals in de films, met een grote plas in bed, haha! Ik dacht: "Dit gaat nog wel even duren, net als de eerste keer, dus we hebben nog tijd." Ik dronk rustig een kopje koffie en liet mijn zus en nicht weten dat het zover was. Maar al snel begon het toch sneller dan verwacht.

Daar zat ik weer, op de fitnessbal. We hadden er bewust voor gekozen dat Zeyneb thuisbleef. Op een gegeven moment kwam ze naar me toe, zette haar kleine handjes op mijn benen en probeerde mijn pijn te verlichten. Met haar grote ogen keek ze me aan en ze had in de gaten dat mama pijn had.  Hoe bijzonder! Anderhalf jaar oud en ze wist precies wat er gebeurde. Ik probeerde ondanks de heftige weeën een glimlach tevoorschijn te toveren en zei: "Baby komt eraan, je zusje komt eraan!" Dat moment vergeet ik nooit.

Rond 11 uur lieten we de verloskundige nogmaals bellen, met de boodschap dat ze nu echt moest komen. Om 11:40 was ze er. Ik wilde nog snel even naar het toilet gaan, en daarna kwamen de persweeën. Ik kon ze gewoon niet tegenhouden! Toen ik weer ging liggen om de ontsluiting te laten controleren, zei de verloskundige: "Je hebt 10 cm ontsluiting." Mijn reactie: "WAAAATTT?"

Na slechts drie keer persen werd onze tweede prinses, Amira Sarah, om precies 11:59 geboren op 16 Januari 2022. Mijn eerste reactie naar de verloskundige was: "WAT WAS DIT MAKKELIJK!" Wat een opluchting, een totaal andere ervaring. En wat heb ik daarna meteen kunnen genieten. In korte tijd heb ik alles opnieuw mogen beleven, maar dit keer veel bewuster. De slapeloze nachten en pittige dagen blijven, maar ik weet nu: GENIET! Deze fase gaat voorbij.

En daar was dan mijn eerste droom! Ik beleefde mijn droom die ik bij Zeyneb had gezien. Een rondlopend klein dochtertje en een newborn in mijn armen 💗.

Ondertussen is Zeyneb Lina 4 jaar en Amira Sarah 2.5 jaar 💗

Lijkt het jou ook leuk om je bevallingsverhaal, met ons en andere mama's te delen? e-mail je verhaal dan naar info@foryourlittlecutie.nl

En wie weet tot snel!

Veel Liefs,

Humeyra Berber